Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είμαστε απαθείς θεατές στην έξαρση της βίας η οποία έχει περάσει στην συνείδηση του Έλληνα πολίτη σαν κάτι το απολύτως φυσιολογικό.. Υπάρχουν πολλές μορφές βίας, η σωματική βία ίσως είναι η πιο προφανής μορφή της αν και αυτό δεν ισχύει πάντα. Υπάρχουν και άλλες μορφές βίας όμως όπως η λεκτική βία, η κρατική βία , η ψυχολογική βία και τέλος η κομματική βία.
Βέβαια διαβάζοντας κάποιος αυτές τις γραμμές θα αναλογιστεί πότε ήμουν εγώ παθητικός θεατής της βίας; Μα αν κάτσουμε και αναλογιστούμε σίγουρα έχουμε γίνει αποδέκτες ή μάρτυρες ή ακόμη χειρότερα ηθικοί αυτουργοί της μίας μορφής βίας ή της άλλης. Πόσες φορές ήρθε ο εφοριακός για έλεγχο στην επιχείρηση σου και για να τα ‘’ βρει ’’ όλα εντάξει πρέπει να ‘’βοηθήσεις’’ και εσύ. Πόσες φορές πήγες ΕΣΥ σαν εφοριακός ή σαν τελωνιακός ή σαν πολεοδόμος ή σαν αρχαιολόγος ή σαν δασάρχης ή σαν γιατρός ή σαν δικαστικός και απαίτησες φακελάκι.
Πόσες φορές βγαίνει μία εγκύκλιος από το υπουργείο ή ένας νόμος που αφορά το μέλλον σου ή τα επαγγελματικά σου δικαιώματα η το φορολογικό καθεστώς, ο οποίος είναι ισοπεδωτικός και είναι σαν να σου λέει ‘’κόψε τον λαιμό σου φίλε, δεν μας νοιάζει το τι θα γίνει με εσένα’’. Δεν είναι αυτό μια μορφή κρατικής βίας.
Μήπως η καθοδήγηση της κοινής γνώμης από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν είναι μια μορφή βίας. Βέβαια οφείλω να παραδεχτώ ότι η προπαγάνδα από τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έχει ξεπεράσει τα όρια της ψυχολογικής βίας και είναι πλέον πρότυπο για άλλες χώρες για την διεξαγωγή ψυχολογικών επιχειρήσεων, ποιος είδε τον κ. Μπάμπη μας και τον κ. Άρη μας στο γνωστό ‘’ουράνιο’’ τηλεσταθμό και δεν πήγε αμέσως μετά να αδειάσει τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Σε κάποια στιγμή την 25η Μαρτίου κάποιοι απίθανοι δημοσιογράφοι του σταθμού (φιλοΠΑΣΟΚοι) έφτασαν να πουν ‘’και ποιοι είναι τελικά οι ανάπηροι πολέμου, και εάν είναι όντως ανάπηροι πολέμου;’’ γιατί αρνήθηκαν να παρελάσουν μπροστά από τους πολιτικούς. Σημειωτέον ότι τους ανάπηρους πολέμου (ήταν δεν ήταν) τους έδωσε συντάξεις το ΠΑΣΟΚ.
Όταν για όσο θυμάμαι τον εαυτό μου κάθε χρόνο το Πολυτεχνείο καίγεται ‘’είς ανάμνησην’’, όταν κόμματα προκαλούν τους οπαδούς τους να πάνε να τα σπάσουνε και να τα κάψουνε όλα ως διαμαρτυρία για την δολοφονία ενός νεαρού από έναν ηλίθιο αστυνομικό, όταν η αστυνομία δέρνει φιλειρηνικούς διαδηλωτές, όταν κόμματα προκαλούν τραμπούκους να κάψουν την Αθήνα σαν διαμαρτυρία για το μνημόνιο, όταν έκαψαν τα παιδάκια των 800 ευρώ μέσα στην τράπεζα και φώναζε το πλήθος από έξω ‘’κάψτε τους, τους βολεμένους’’ δεν είναι βία. Θυμάμαι την συγκεκριμένη εποχή έβγαιναν στελέχη ορισμένων κομμάτων και έλεγαν ‘’αφήστε τα παιδία να εκφραστούν’’.
Μετά από όλη αυτήν την βία που βιώσαμε τα τελευταία 30 χρόνια πώς να μην παράγουμε σήμερα καινούργια βία. Είναι μήπως τυχαίο ότι η Χρυσή Αυγή είναι σήμερα στο κοινοβούλιο. Ποιοι ψήφισαν την Χρυσή Αυγή; Είναι οι 440000 ψηφοφόροι της ΧΑ όλοι Ναζί; Πού ήταν όλοι αυτοί και δεν τους βλέπαμε μέχρι σήμερα. Μήπως είναι άνθρωποι σαν εσένα και εμένα που πριν ψήφιζαν κάποιο μεγάλο κόμμα και τώρα από αγανάκτηση πηγαίνουν στα άκρα στην ελπίδα να δώσουν λίγη βία πίσω από αυτή που ήταν αποδέκτες όλα τα χρόνια. Είναι τυχαίο ότι πριν την 6η Μάιου άκουγες σε συζητήσεις από κάποιους ‘’δεν ξέρω τι να ψηφίσω; Είμαι ανάμεσα σε Χρυσή Αυγή και Σύριζα’’. Είναι τυχαίο μήπως ότι τώρα τις απώλειες της Χρυσής Αυγής τις καρπώνεται κατα κάποιους δημοσκοπικά το Σύριζα.
Ποίος εκπλήσσεται τελικά από τα χαστούκια αυτού του Φασίστα στην Λιάνα Κανέλλη. Δεν ήταν αναμενόμενο ότι εάν δείξεις ανοχή σε μία μορφή βίας για αρκετά χρόνια μια άλλη μορφή βίας θα ξεπεταχτεί; Όταν η 17η Νοέμβρη δολοφονούσε ανθρώπους για 30 χρόνια το κράτος σφύριζε αδιάφορο, ο κόσμος έλεγε καλά τους κάνουν ‘’τους κεφαλαιοκράτες’’.
Τα τελευταία 100 χρόνια έχουμε συνηθίσει να είμαστε οι ‘’μεν’’ και οι ‘’δε’’, Βενιζελικοί και Βασιλόφρονες, Κουμουνιστές και Δεξιοί, Προοδευτικοί και Νεοφιλελεύθεροι. Το τι γίνεται με τους άλλους δεν μας νοιάζει αρκεί εμείς να είμαστε καλά. Αντί να προσπαθήσουμε να βρούμε κοινό έδαφος προσπαθήσαμε να κάνουμε το χάσμα μεγαλύτερο στον βωμό των δικών μας συμφερόντων και των συμφερόντων της παράταξης. Να λοιπόν που έφτασε η κρίσιμη ώρα που πρέπει να ενωθούμε και να βρούμε λύσεις για την πατρίδα μας αλλά το DNA μας δυστυχώς δεν μας αφήνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου